Diep van binnen zou je die sprong willen wagen.
Je zet een stap en dan is het toch wel spannend.
Toch weer even terug, een excuus, een trucje, altijd wel een maar….
* Toch nog een opleiding doen voordat ik echt ga starten met mijn bedrijf…
* Binnen ons bedrijf heb ik het zo slecht nog niet…
* Steeds veranderen is ook niet goed voor mijn CV
* Er moet toch geld binnenkomen hè?
* Hier wonen we ook prima, overal is wel wat….
Gevecht met jezelf
Je ziet mogelijkheden maar er is ook een stemmetje in jou dat het liever bij het oude houdt. Je weet nu eenmaal wat je hebt, niet wat je krijgt…
De angst dat het mis gaat, dat je af gaat, dat je spijt krijgt is voor velen van ons de reden om toch maar niet te gaan doen wat je van binnen wel zou willen. Of jezelf de ruimte geven om te gaan onderzoeken, ervaren waar jij van groeit en bloeit.
Resultaat is een struggle in jezelf, een saboteur in jezelf die je probeert te vechten maar toch iedere keer terrein wint.
Hoe zou het zijn wanneer je je werkelijke angst aankijkt? Een stem geeft? Echt gaat waarnemen?
Degene waar jij je nu vaak door laat tegenhouden of weerhouden, die stem die staat te schreeuwen vanaf de zijlijn en toch zijn zin krijgt uiteindelijk.
Als een bang kind dat aandacht mag
Wat als dit eigenlijk een bang, verwaarloosd ‘kindje’ in jou is dat alle aandacht mag? Dat je gaat voelen wat deze pijn is. Waar die precies zit en wat het nodig heeft?
Wellicht merk je dat deze angstige in jou dan kan verzachten. Dat je daardoor kunt verzachten naar je gehele zelf. Dat het langzaam aan mogelijkheden mag wennen. Op een andere manier beslissingen mag nemen. Met je hele zijn ervoor gaan. Dat het mag voelen dat er na uitglijden en vallen ook een mogelijkheid tot opstaan is…
Hoe zou dat zijn?
Welke ruimte maak jij voor jezelf?