‘Je houdt je kop!’
Niet altijd staan voorouders te springen om informatie met hun nageslacht te delen.
In de sessies lijkt het zo’n beetje hetzelfde te werken als bij levenden: soms mogen ze een beetje gerustgesteld worden.
En het is uiteraard de kunst om het ontstaande ‘programma’ te ontdekken. Wanneer er bijvoorbeeld is besloten vanuit een behoorlijk trauma ‘nooit over te spreken’ dan zal de specifieke ervaring van opa of oma, ook jaren later niet ‘zomaar’ boven tafel komen.
Verlangen
Toch is er vaak wel een ingang. Een ziel verlangt ergens ook naar rondmaken, verder kunnen, het ongeziende zichtbaar maken. En met dat verlangen werk ik dan ook. Van de overleden voorouder, maar ook het zielsverlangen van de client die bij mij op de stoel zit.
Want ook al is er op dat moment nog een flinke puzzel te leggen, ergens heeft deze client precies dit ‘pakketje’ aan voorouders nodig gehad om op zielsniveau ook belangrijke thematieken tot afronding te brengen en in het hier en nu meer in eigen, stromende levensenergie te komen.
Hard werken voor informatie
Naast mij in de stoel zit dit keer een cliënte die super dapper is en niet zomaar laat tegenhouden door ‘geen informatie doorkrijgen’. We herkennen dit van de eerdere sessie die ze heeft gedaan.
Dit keer worden we geleid naar de vrouwenlijn, naar oma. Een oma waar ze liever eigenlijk niet naar toe gaat… Maar bewust als ze is: ‘stiekem weet ik natuurlijk dat ik daar dan juist naar toe mag.’
Deze oma heeft zijn namelijk ervaren als: niet zo’n fijne oma. Een strenge vrouw, kordaat en stevig. Niet zacht en benaderbaar. Tijdens het afstemmen lijkt ze al snel contact te hebben met oma. Maar… oma bekijkt het liever allemaal van een afstandje. Mijn cliënte zelf ervaart van alles in het lijf, en tegelijkertijd ook frustratie. Ze wil het zo graag helder krijgen, het plaatje. Wie was mijn oma werkelijk en wat maakt dat ik haar zo ervaren heb? En belangrijker nog: dat het zich door heeft gezet in de relatie tussen haar moeder en haar. Zo werken we een tijdje heen en weer vanuit haar eigen belevingen, stukken die ze tegen komt en dan weer terug naar oma.
Hoofd en lijf
Het punt waar zij tegenaan loopt, in het hoofd zitten, willen begrijpen, bespreken we. Want wat doet dit met het lijf?
De indrukken die daar ontstaan zijn namelijk heel wezenlijk. Het hoofd wuift het echter ook steeds weg. Wanneer de tijd van de sessie verstrijkt, lijkt oma onder de indruk van het geworstel van haar kleindochter. Vanuit het proceswerk van haar kleindochter, lijkt het deurtje wat slechts op een heel klein kiertje opstond, toch ineens een stuk verder open te gaan.
Na drie keer ‘proberen’ kunnen we nu door op hetgeen ze in haar lijf ervaart, en het hoofd, dat we nu niet meer hoeven zien als: ‘tegenwerken’ maar ook: dé plek waar je niet zomaar ingevingen ontvangt, helpt haar erbij.
Het verhaal
Vanuit een verhaal dat ‘zomaar’ opkomt, is het ineens niet meer tegen te houden. ‘Ooo God’, zegt ze: ‘dát is er gebeurt. Maar ik wil het niet geloven. Het is zo erg. Ik voel helemaal hoe oma toen volledig op slot is gegaan… en ook toen niet aan deze ‘waarheid’ wilde.’ ‘Ook ervaart mijn client hoe haar oma in deze doodsbenauwde ervaring ook letterlijk is gezegd: ‘Haar kop te moeten houden’. Logisch dat ze zo sterk haar best bleef doen hier niets over los te laten…
Hoezeer het hoofd van mijn cliënte ook op dit moment nog ergens een beetje wil blijven hangen in het ongeloof (zou dit echt zijn?) komen als vanzelf de tranen. De ontlading… het naschokken… en doorvoelen met het hele lijf…
De ontlading: ruimte, verzachting en licht
Meer en meer kunnen we naar de verzachting. Oma lijkt ook opgelucht dat het hele verhaal toch eens aan het licht komt. Mijn client laat weten dat het voelt alsof het zoveel lichter om oma wordt.
Wanneer we niet lang daarna de sessie tot afronding brengen, is ze nog steeds een beetje aan het bijkomen. ‘Wat moet ik toch iedere keer hard werken, maar wát een ontlading.’ Ook al wil mijn hoofd het nog niet helemaal geloven, in mijn lijf is er nu zoveel ruimte voelbaar!’
Op zoveel lagen is er dan een doorbraak ontstaan. Tijdens de sessie is er veel gebeurt, maar ergens begint het vanaf zo’n sessie pas. De emoties van oma, het lang vastzette, verharde stuk wat altijd nog voelbaar was, ook in de derde generatie, dat mag nu eindelijk ruimte krijgen. De ruimte die ook mijn client mag ervaren om hoofd en lijf meer in verbinding met elkaar te laten zijn, want ook bij haar werken deze in essentie prachtig samen!