‘Ik voel mij vaak zo onrustig. Gespannen. Het lukt mij gewoon weg niet om echt te genieten…
En echt te vertrouwen op mijn eigen kunnen. ‘
‘Ik heb echt alles wat mijn hartje begeert. Maar er knaagt al zo lang iets…’
‘Alleen dat iets. Dat maakt het nu juist zo lastig. Ik weet dat ik het mag voelen, ervaren. Er naar toe mag. Maar iedere keer weer loopt het op een dood spoor. Alsof ik mijzelf saboteer. ‘
De sessie
Met oa de bovenstaande woorden van mijn cliënt stappen we in een sessie. Uiteraard vraag ik uitvoering naar haar ouders en grootouders…
Zoals zo vaak verneem ik ook van deze cliënt dat ze niet heel veel weet van de wijze waarop opa en oma de oorlog zijn doorgekomen. ‘Er werd niet veel over gesproken…’
Daar nemen we tijdens een sessie alleen geen genoegen mee…. We kijken naar wat we wel weten. De leefomstandigheden van opa en oma toen. Gebied, werk…, gezinssituatie….
Spanning
Dan laat ik mijn cliënt contact maken met de energie van opa. Dat gegeven blijkt makkelijk. Alleen… opa ‘praat’ nog altijd niet makkelijk over wat er echt gaande was in die tijd.
En dan met name met welke bijna onmogelijke uitdagingen hij te maken heeft gehad…
Uiteindelijk spreek ik de zinnen uit die mijn cliënt heeft gedaan aan de start van deze sessie. Maar dan mbt tot haar zelf.
‘Er knaagt iets…’
‘Ik voel mij onrustig..’
‘Gespannen…’
En dan, dan komt daar emotie… voorzichtige tranen over de wangen van mijn cliënt. Met horten en stoten komt het verhaal van opa eruit. Hij heeft keuzes moeten maken. Onmogelijke keuzes…
Het knaagt enorm. Waarom mag ik wel leven en anderen niet? Zal ik dan ooit nog gelukkig worden… de continue spanning en dreiging in die * oorlog…
Aankijken en doorvoelen
Opa die zich zorgen maakt om zijn eigen gezin maar tegelijkertijd zich afvraag of het wel juist is wat hij doet.
Tijdens de sessie worden de tranen eindelijk gelaten. Na al die tijd…
Een diepe zucht volgt. We vragen opa of hij nog steeds achter zijn overtuiging staat vanuit die tijd (ik zal er maar niet over praten)
Maar nee… het is lucht toch ook wel op, is het antwoord van opa..
We laten opa contact maken met de betrokkenen in die tijd. De meerderen waar hij angst voor voelden. De mensen die slachtoffer waren, hij kijkt hen allemaal één voor één aan. Komt zijn angsten, spanningen en overtuigingen allemaal onder ogen.
Hoe dapper…
Weer tranen en wat diepe zuchten volgen…
We gaan naar het laatste stuk toe. Opa kan nu loslaten. Hij wilde zijn eigen kleindochter beschermen. Het nageslacht alert houden. Maar het hoeft niet meer. De spanning mag eraf…
Mijn cliënt zakt achterover… dieper in haar stoel.
‘Dank je wel opa, ik voel ontspanning. Ik zie jou om wie je werkelijk was. En nu kan ik zijn wie ik werkelijk ben…Ik mag doen waarvoor ik hier gekomen ben’