Schuld, schaamte en schande
De grote drie
Ik noem deze ook wel de grote drie.
In mijn werk beschouwd als de grote drie vastzetters. Vastzetters van emotie, energie die eigenlijk in beweging moet zijn om tot ontlading en verwerking te komen. Maar door het grote schuld gevoel (gevoel verkeerde keuze gemaakt te hebben – op jezelf betrekken), schaamte (voor ‘iets’ dat je op je geweten hebt, of dat je is overkomen) of schande (wanneer mensen dit over mij te weten komen zal er schande worden gesproken).
In de context van tijd en omstandigheden
Voordat een voorouder van mijn cliënt tijdens een sessie echt zijn of haar verhaal kan doen, is het vaak nodig om eerst een van de drie vastzetters te herkennen. De overtuiging bij opa of oma ‘er echt nooit over te kunnen spreken’ kan zo ontzettend groot zijn. Denk aan de input van kerk, religie, maatschappij, tweede Wereldoorlog…
Als ongetrouwd meisje in verwachting raken in die tijd… daar werd toch echt vooral het meisje op aangekeken. Een hele omgeving kan meewerken om deze ‘schande’ voor de familie toe te dekken. Denk aan in een klooster moeten bevallen en het kindje af moeten staan…
Om er vervolgens nooit meer over te spreken.
De cliënten die bij mij in de stoel plaats nemen kunnen echter nog dagelijks de invloed van de onafgeronde emotionele belevenissen van opa of oma ervaren. Niet te durven spreken… voorzichtig zijn, als vrouw niet echt op de voorgrond durven spreken, altijd een gevoel van onvolledigheid… zomaar wat voorbeelden die hier in mijn praktijk genoemd worden.
Aanhechting
Het blijkt vaak dat juist de betreffende voorouder de nakomeling op zijn/ haar manier probeert te helpen na de dood. Oma die nog wel over haar jongste kleindochter wil waken omdat zij iets van zichzelf herkent in haar. En juist haar wil behoeden voor de ‘fouten’ die zij zelf gemaakt heeft.
Net als bij leven ouders vaak hun kinderen willen behoeden voor hun eigen ‘fouten’. In feite ‘belasten’ deze ouders hun kinderen onbedoeld met hun eigen onverwerkte pijnen.
Verplaatsen in…
Wanneer een overleden voorouder met een programma van ‘wat ik echt voel, daar praat ik nooit over’ is gestorven. Is dat voelbaar voor het nageslacht.
Vaak is de cliënt bij mij in de sessie op een bijzondere wijze met de specifieke voorouder verbonden. Bijvoorbeeld door herkenning.
Wanneer we in een sessie bij de betreffende voorouder aankloppen (de voorouder die verbinding heeft met de uitdagingen die de cliënt in het nu kan ervaren) is het vaak noodzakelijk om echt even ruimte voor de vastzetter te maken.
Zoals de opa die zich altijd schuldig heeft gevoeld over: ‘ verkeerde keuzes maken tijdens de oorlog…’ en het oordeel fout vooral op zichzelf betrok. Nooit meer over spreken, de schaamte is te groot. Wanneer we deze opa (via de cliënt) vragen of het ook echt als een keuze voelde in die tijd… dan raakt dat ‘iets’.
Even verplaatsen in het menselijke daarbij. Zonder oordeel inleven. Wat moet opa of oma ervaren hebben. Met die en die omstandigheden…?
Voorbij die grote drie…
Voorbij de schuld, voorbij de schaamte en schande is er de pure emotie. De energie die van nature in beweging zou moeten zijn om het leven te ervaren. Want met de vastzetters is opa of oma voor een deel ook daar gebleven. Vast in het oordeel. In de schaamte of schande. Een deel van zichzelf doet niet meer mee.
Wanneer er dan via de cliënt, vaak voor het eerst, echt stil wordt gestaan bij het ervaren van die emotie dan doet dat wat.
Onwennig, maar ook bevrijdend, opluchting dat de tranen nu kunnen stromen. Het verhaal gehoord is en het verdriet dat al die tijd weggestopt zat er eindelijk kan zijn…
Het programma vanuit overleving
Schuld, schaamte en schande zetten het verhaal vast. De bijbehorende emoties worden niet geuit en als je pech hebt ontstaat er op die wijze dus een stevig programma: ‘daar praten we nooit meer over’ —> ik zal mijn mond niet open doen, wat tot in de generaties erna voelt alsof het van hen is.
Het programma sneuvelt vaak ter plekke… nadat er ruimte is gemaakt. Ruimte voor zijn. Alles wat ooit niet mocht zijn. Energie blijkt geen tijd te kennen. Doet zijn ding en vind zijn weg. Maar is ook van nature gericht op balans. Zonder min en plus en andersom.
Wat een opluchting wanneer de schuld, schaamte en schande aangekeken zijn en de boel niet meer hoeven vast te houden. Wanneer de pijn gevoeld mag worden en er als vanzelf beweging ontstaat. In die zin kan en mag er dan losgelaten worden. Echt losgelaten op vele vlakken.
Soms vinden cliënten dat ook spannend, hebben zolang een bepaald programma gekend als ‘eigen’ of hebben daardoor de nabijheid van opa of oma nog ervaren.
Levensenergie
Toch is de levensenergie die voelbaar wordt vanuit de ruimte veel krachtiger. Geeft vertrouwen vanuit dat nieuwe bewustzijn van de cliënt maar ook vanuit de voorouder. Opa/ oma kan en mag eindelijk helemaal vrij zijn van schuld, schaamte of schande en zijn op de plek waar hij of zij nu is. Het nageslacht blijft verbonden in levensenergie, maar kan door de ruimte die er ontstaat ook meer de eigen plek innemen.
Wanneer jij er zo eens bij stilstaat: wat zou er bij jou in de familielijn in beweging mogen komen? Wat zijn onderwerpen die gemeden worden of gevoelig liggen? Wat voel jij erbij?
Wellicht is er ook bij jullie nog een vastzetter flink zijn invloed aan het uitoefenen.
Meteen je voorouderlijk besef vergroten?
Download: ‘10 tips – meer onverbindend met je voorouders’
https://jeanettesjardijn.us10.list-manage.com/subscribe?u=aa06b4a360f6a6e72932c8574&id=cacc9a68a1